#34 „Utrata" - Rachel Van Dyken + mała garstka informacji

Wzruszająca, pełna pięknych cytatów powieść o chorobie i uleczającej sile miłości, która porwała moje serce.

Tytuł: Utrata

Autor: Rachel Van Dyken

Seria: Zatraceni

Tom: 1

Wydawnictwo: Feeria Young

Data przeczytania: 12 września 2016

Ilość stron:

Moja ocena: 9.5/10

Opis:

Kiersten nie jest zwykłą dziewczyną. Ścigają ją koszmarne echa wydarzeń sprzed dwóch lat. Od tamtej pory woli unikać zobowiązań, a smutek jest jedynym znanym jej – i dlatego bezpiecznym – uczuciem. Gdy poznaje Westona, wydaje się, że dzięki niemu wyjdzie z ciemności na słońce.

Ale nie wie, że czas nie jest jej sprzymierzeńcem. Choć Wes sądzi, że potrafi ją ocalić, to dając jej wszystko, jednocześnie wszystko zniszczył. Próbował ją ostrzec, ale jak można przygotować się na coś takiego?

Czasami musisz się śmiać, by nie wybuchnąć płaczem. A czasami, gdy myślisz, że to już koniec – to jest dopiero początek…

Moja recenzja:

Czasami musisz przejść przez piekło, aby znaleźć swoje niebo.

Pamiętam, że odkąd ta książka została wydana, naczytałam się o niej samych dobrych opinii. Wiele osób bardzo ją chwaliło, mówiło o tym, jak wiele emocji potrafi wywołać. W dużej mierze recenzje były pisane w samych superlatywach i tylko zachęcały do czytania. Szczerze? Nie bardzo w to wierzyłam. Jestem raczej typem osoby, która rzadko kiedy znajduje się w stanie burzy emocjonalnej, więc nie spodziewałam się czegoś takiego.

Żegnaj - ktokolwiek wymyślił to słowo, powinien smażyć się w piekle.

Czytając prolog czułam niepokój i spodziewałam się, że coś w tej historii pójdzie nie tak, starałam się przygotować na to, co się stanie. Na próżno. Autorka zafundowała mi przejażdżkę emocjonalnym rollercoasterem, po którego przebyciu nie potrafię się pozbierać. I wiecie co? Chcę więcej.

Życie nie jest sprawiedliwe, ale to, jak je przeżyjemy - to właśnie jest cudowne. To dar.

Historia wciąga i nie pozwala się wyrwać już od pierwszych stron. Czytelnik z zapartym tchem śledzi dalsze losy bohaterów, czekając na to, co się wydarzy. "Powie, czy nie powie?", "Dowie się, czy nie?", "Uda się?" - to tylko mała część z wszystkich pytań, jakie przychodziły mi do głowy. Te wszystkie emocje, jakie mi towarzyszyły, były tak sprzeczne, że do tej pory nie wiem, czy przez większość czasu byłam uśmiechnięta, czy zbierało mi się na płacz.

Może nadejść taki czas, że twoje serce będzie musiało bić za mnie... A jeśli mnie zabraknie, ty będziesz musiała żyć dalej.

Jeśli chodzi o fabułę, to może i nie jest jakaś oryginalna, ale przebieg całości naprawdę potrafi zaskoczyć. Od samego początku, od pierwszych stron, czeka się na coś, co postawi wszystko na głowie. Snujemy różne wyobrażenia o tym, jak akcja mogłaby się potoczyć. A autorka i tak gra nam na nosie. Teraz, kiedy już nieco ochłonęłam, zaczęłam dostrzegać jej wszystkie plusy i minusy, ale myślę, że najważniejsze jest to, że nie rzuciły mi się w oczy podczas czytania. Jak dla mnie - to bardzo dobrze świadczy o książce.

Życie jest ciężkie- umieranie jest łatwiejsze. Zamykasz oczy i nigdy więcej ich nie otwierasz. Co jest w tym skomplikowanego? Zupełnie nic, poza tym, że boli jak cholera zostawienie tego wszystkiego za sobą.

Relacja głównych bohaterów może i rozkręciła się zbyt szybko, nie poszła tym torem, którego się spodziewałam, jednak o dziwo w ogóle mi to nie przeszkadzało. Taka słodko-gorzka mieszanka, czyli coś, czego szukałam. Jeśli jest coś, czego żałuję po zakończeniu lektury, to tylko to, że tak szybko się ona zakończyła. Nie pogardziłabym dodatkową setką stron, albo coś...

Warto dodać, że ich rozmowy i przemyślenia były pełne takiego... życiowego doświadczenia, zupełnie jakby przeżyli już drugie tyle. Jeśli boicie się, że napotkacie tu irytujące osoby, cóż możecie spokojnie zabrać się za książkę, bo kogoś takiego tam po prostu nie ma.

Odważni są ci, którzy zostają i walczą u twego boku.

Co do bohaterów podocznych - autorka bardzo ograniczyła ich opisy, tak naprawdę mało o nich wiemy, jednak jeśli przyjrzeć się dokładniej, miała ku temu powody. Jakie? Otóż dwa kolejne tomy są napisane właśnie z perspektyw bohaterów pobocznych. I wiecie co? Chyba się zakochałam. Naprawdę! Wręcz pokochałam Gabe'a, czyli przyjaciela głównej bohaterki. Nie spodziewałam się, że ten facet tak bardzo skradnie moje serce. Jest w nim coś takiego, co sprawiało, że kiedy tylko się pojawiał - szczerzyłam się jak głupi do sera. Coś czuję, że moja lista książkowych-mężów zyskała dodatkową osobę. I już jaram się tym, że kolejny tom jest właśnie o nim.

Styl pani Van Dyken bardzo mi się spodobał i jestem pewna, że sięgnę po kolejne tomy, które już czekają na mojej półce, a jeśli nadarzy się okazja - przeczytam również jej inne książki. Ostatnio potrzebowałam czegoś, co mną wstrząśnie i pomoże pozbyć się lenia książkowego, i mam wrażenie, że właśnie to znalazłam.

Może nie perfekcja życia, a jego chaos sprawia, że rzeczy nabierają znaczenia?

Recenzja zapewne jest bardzo chaotyczna, jednak tak bardzo mnie nosi, że nie wiem co miałabym o tej książce napisać, więc spróbuję podsumować;

Historia pokazana w "Utracie" była bardzo dobra, nawet pomimo swojej schematyczności. Z reguły powtarzalne wątki mnie irytują, ale tutaj nawet przez chwilę nie byłam zła, ani nie odczuwałam jakiegokolwiek niezadowolenia.

Bohaterowie byli tacy, że właściwie pokochałam ich wszystkich. Co prawda autorka nie zgrzeszyłaby dodając nieco więcej opisów, ale w ogóle nie przeszkadzała mi ich znikoma ilość. Było dobrze.

Zakończenie? Zupełnie inne od tego, którego się spodziewałam. Zupełnie nie wiedziałam, czy powinnam śmiać się, czy płakać, w efekcie czego padło na histeryczny śmiech i łzy. Autorka spoiła wszystko w idealną całość, dzięki czemu człowiek ma ochotę na więcej i więcej. Już nie mogę się doczekać aż sięgnę po kolejne jej książki. GORĄCO POLECAM!



***********************************************************************************
Witajcie! Na reszcie udało mi się to wszystko jakoś ogarnąć. Nie będę się usprawiedliwiać - miałam takiego lenia, że przez pewien czas całkowicie odechciało mi się wszystkiego.

Chciałam tylko powiedzieć, że przede mną bardzo ważny rok szkolny, ciągłe przygotowania do egzaminów, pełno testów próbnych, z czego dwa językowe już za mną, trzy zapowiedziane na najbliższe dwa tygodnie. Tak więc czasu będzie mało, co może przełożyć się na częstotliwość postów, ale mam nadzieję, że jakoś uda mi się to wszystko pogodzić.

Dodatkowo postaram się jakoś uporać się z tą ankietą, w najbliższym czasie pojawią się jej wyniki na fanepage'u na fb i postaram się jakoś ułożyć to wszystko tak, aby było dobrze ;) Mam nadzieję, że pomożecie mi jakoś to wszystko ogarnąć i bardzo dziękuję wam za taki liczne i pomysłowe odpowiedzi, bo sama bym na to nie wpadła ;)


Co do recenzji - mam nadzieję, że nie była chaotyczna, bo ostatnio właściwie każda wychodzi mi byle jaka. Nie wiem co się dzieje, ale nie podoba mi się to. Zastanawiam się też nad dwoma rzeczami:

-Ustawieniem schematu recenzji, gdzie po kolei opisywałabym każdy szczegół książki (typu: fabuła, oryginalność historii, bohaterowie, akcja, opisy itd)

-Dodaniem Disqusa na bloga. Wiem, że wielu z was posiada na nim konto, ponieważ nie raz spotykam was na innych blogach, jednak nie wiem jak będzie wam wygodniej. Zdaję sobie sprawę z tego, że spora część go nie posiada. Tak więc mam tu pytanie do was: założyć Disqus, czy pozostawić tak, jak jest?

PS: Jeśli już miałby się pojawić to po zakończeniu konkursu.


A jeśli dobrnęliście do końca mojej paplaniny, to Wam gratuluję, bo sama nie wiem jak to wyszło. Z góry dziękuję za wszystkie odpowiedzi :)

Ps2: dajcie znać, co sądzicie o recenzji, jak i samej książce. Lepiej niż ostatnio, czy niekoniecznie? :)